Lieve mama, deze brief is voor jou
We bellen ze als we hulp nodig hebben.
We werpen ons in hun armen als alleen hun woorden ons kunnen helpen.
Met Kerstmis, op verjaardag en op Moederdag kopen we de meest kleurrijke bloemen voor haar en bereiden we de lekkerste desserts.
Maar doen we ooit iets spontaans en genereus dat niets te maken heeft met feesten, behoeften en jubilea?
We besloten het vandaag te doen: we schreven een brief aan alle moeders om je te bedanken: omdat het alleen jouw verdienste is als elk moment magisch was; alleen dankzij jou als we een verhaal van vreugde leefden, net als die van de prinsessen die je ons als kind voorlas.
Liefste moeder...
Zie ook
20e week van de zwangerschap voor moeder en baby - 5e maand van de zwangerschap
Ik anticipeer op je: ik heb niets nodig en nee, ik ben niet ziek.
Ik weet dat het u vreemd zal overkomen om een brief van mij te ontvangen, dat u uw wenkbrauwen optrekt en u ook zorgen gaat maken.
Bovendien maak je je altijd zorgen.
Nee?
Je was bezorgd toen mijn uitbarstingen van initiatief ervoor zorgden dat ik op de grond gleed. Je rende achter me aan en pakte mijn hand. Ik wed dat ik je aankeek met een blik halverwege tussen "laat me het doen" en "help me". lichaam is zo klein, het bevatte al mijn koppigheid, maar ik gaf je altijd mijn hand: ik wist dat je me zou leiden, me alleen zou laten lopen zodra ik de balans had gevonden.
Hiervoor, mam, zeg ik dank je.
Bedankt dat je me hebt geleerd dat elke stap belangrijk is, dat je me hebt begeleid en dat je me moed hebt gegeven na de zoveelste val, maar vooral bedankt dat je in me gelooft, mijn hand hebt teruggetrokken en me alleen laat lopen.
Het gebeurde dat ik, in plaats van te lopen, van je wegrende.
Elke vraag die je stelde leek een aanval, elk antwoord moest een verdediging zijn.
Een verdediging gebouwd met muren, luide muziek en woorden waar ik vandaag spijt van heb. Ik joeg je weg en ik bleef alleen achter, omringd door die muren die ik zelf had gebouwd.
Hiervoor, mam, neem je me niet kwalijk.
Sorry dat ik niet echt naar je woorden luisterde en ze bedekte met mijn geschreeuw. Sorry dat ik mijn best heb gedaan om niet op jou te lijken en weg te lopen.
Vandaag lopen we dichtbij. We gaan allebei gehaast en soms struikelen we. Maar als er de hand van de ander is, uitgestrekt naar ons toe, slagen we er altijd in om op te staan.
We hebben hetzelfde tempo, jij en ik. Een hardnekkige stap, maar nooit aanmatigend.
Net zoals jij.
Voor deze moeder heb ik je deze brief geschreven.
Om je te vertellen dat je uniek, geweldig, onvermoeibaar en altijd aanwezig bent.
Om je te bedanken en om je excuses aan te bieden. En om te bekennen dat ik je vandaag, als ik in de spiegel kijk, weer zie. Op een manier om het gezicht te kantelen, in een sjaal die je graag zou willen: ik lijk elke dag meer op jou.
En ik ben er trots op.
