Foetale echocardiografie
Dit onderzoek wordt tijdens de zwangerschap uitgevoerd door middel van een echografie om de anatomie, functie en hartritme van de foetus te bestuderen. Normaal gesproken moet de zwangere vrouw tussen de twintigste en vijfentwintigste week een echo ondergaan, het is geen invasief onderzoek en duurt ongeveer een half uur. Het is nuttig voor het identificeren van foetale hartaandoeningen en de specialist die de echografie zal uitvoeren, moet gespecialiseerd zijn in foetale en pediatrische cardiologie.
Dit onderzoek vereist geen speciale voorbereiding, alleen voordat u naar het echocardiogram kijkt, moet u de blaas legen, de arts zal een buiksonde gebruiken en, in zeldzame gevallen, als de gynaecoloog het nodig acht tussen de 13e en 16e week onderwerpt de zwangere vrouw naar een transvaginale echografie (het duurt lang, maar het is helemaal niet vervelend). Als uit dit onderzoek een complexe hartafwijking wordt ontdekt, is het goed om een cardioloog te raadplegen. Er is een risico op hartaandoeningen en misvormingen als gevolg van erfelijkheid, zwangerschapsinfecties of maternale ziekten. Dit zijn: erfelijke ziekten, foetale infecties, diabetes, auto-immuunziekten, bepaalde medicijnen of alcohol (moeder); chromosomale afwijkingen, verhoogde nekplooi, foetale misvormingen, snelle foetale groei (foetus).
Een goede morfologische echo is geschikt voor patiënten met een laag risico, maar als deze groter is, is het goed om echocardiografie te gebruiken. Het is belangrijk om hartaandoeningen in utero te herkennen, omdat het mogelijk is om eventuele foetale aritmieën te identificeren en de behandeling uit te voeren door transplacentaire geneesmiddelen toe te dienen, dat wil zeggen via de moeder; bovendien is het mogelijk om onmiddellijk na de geboorte in te grijpen en de pasgeborene naar gespecialiseerde faciliteiten te brengen om onmiddellijk de nodige medische of chirurgische therapieën te nemen. Het is aangetoond dat prenatale diagnostiek bij de meest ernstige hartziekten niet alleen de operatieve sterfte vermindert, maar ook hersen- en nierschade en het postoperatieve beloop van kinderen vermindert.
Zie ook
