Levante: 'Ik ben niet mooi geworden, ik heb gewoon naar mezelf leren luisteren'
Het interview begint met een van de meest netelige of, beter, scherpe thema's voor de vrouwenwereld: haar. Levante zegt dat een van haar vroegste jeugdherinneringen Joseph is, haar elementaire verliefdheid, die haar benadert om het haar niet te vertellen "Hé, wil je je met me verloven?", maar om haar "Claudia (de echte naam van Levante) Moustache" te noemen. Zij, een typische Siciliaanse met een olijfkleurige huidskleur en donker haar, was geobsedeerd door haar, een beetje zoals wij allemaal, maar na verloop van tijd verbeterde de situatie, zoals we kunnen zien aan haar verdikte wenkbrauwen ondanks de jaren die ze naast het dwangmatige pincet doorbracht.
"Maar wanneer" ben je zo mooi geworden?"
Daria Bignardi, die dankzij ervaring en haar vriendelijkheid een natuurlijk talent heeft voor interviews, stelt Levante een zeer serieuze vraag, 'Maar wanneer ben je zo mooi geworden?' En het antwoord van de kunstenaar zal je kippenvel bezorgen, omdat het een boodschap van acceptatie bevat die we allemaal in onze geest zouden moeten vastleggen met onuitwisbare inkt:
"Ik ben nooit mooi geworden, ik denk gewoon dat ik op een bepaald moment naar mezelf heb geluisterd, in die zin dat ik heel sterke trekken in dit gezicht heb en ik respecteer de klassieke schoonheidsregels niet, toen ik hoorde dat ik zo was en Ik had deze lijnen moeten respecteren […] toen ik echter hoorde dat dit mijn haarkleur was, dit waren mijn wenkbrauwen, dit was ik, misschien werd ik op dat moment mooi, gewoon door mezelf te respecteren ".
Het belang van herinnering
Levante sprak ook over hoe het geheugen een fundamenteel onderdeel van zijn wezen is. De zangeres heeft haar vader verloren, haar eigen "Grote pijler" zoals ze hem graag noemt, toen ze nog maar 9 jaar oud was en om deze reden had ze altijd de behoefte eraan te denken als de enige manier om hem niet helemaal kwijt te raken. Hoewel ze snel volwassen moest worden, kon ze rekenen op de kracht van haar moeder van wie ze dat leerde "Claudia, het leven is prachtig, want het geeft je altijd een kans op verlossing" en op de muziek, waarmee hij de afwezigheid van zijn vader opvulde. Zijn laatste album, Magmamemoria, is ook gericht op het geheugen. Het is iets dat er niet meer is, maar tegelijkertijd voor altijd in de geest blijft staan.
Levante ontkent de zijne niet "Wat een rotleven" (refrein schreeuwde in Alfonso, single die haar beroemd maakte), maar nu heeft ze eindelijk geluk gevonden, wat een constant evenwichtswerk is.
