Daarom werd het standbeeld van Indro Montanelli besmeurd
Voor iedereen die de afgelopen dagen het nieuws op het nieuws en de kranten heeft gevolgd, zal het onmogelijk zijn geweest om een fenomeen niet op te merken dat zich in verschillende steden, zowel in Europa als in het buitenland, voordoet. We hebben het over de sloop van bepaalde herdenkingsmonumenten door enkele activisten die deelnamen aan de demonstraties van de Black Lives Matter-beweging na de moord op George Floyd, de Afro-Amerikaan die stierf tijdens een politiecontrole in Minneapolis.
Het standbeeld van Christoffel Columbus staat ook in de bezienswaardigheden
Opgewonden door alweer een racistische episode, begonnen sommige demonstranten zich te richten op de standbeelden die zijn opgedragen aan grote persoonlijkheden uit het verleden die, gefilterd vanuit een hedendaags perspectief, nogal controversieel lijken. Na de sloop van het standbeeld van Edward Colston, een koopman uit Bristol die ervan werd beschuldigd ook door de slavenhandel rijkdom te hebben vergaard in 600, was het de beurt aan dat van Christopher Columbus in Boston. De Italiaanse ontdekkingsreiziger heeft altijd in het middelpunt van het publieke debat gestaan, want hoewel de ontdekking van het Nieuwe Continent aan hem wordt toegeschreven, wordt hij beschouwd als de belangrijkste voorstander van de meedogenloze kolonisatie en de daaruit voortvloeiende genocide waaraan de inheemse bevolking is onderworpen.
Zie ook
De controverse rond Indro Montanelli
Dezelfde behandeling viel ook op Indro Montanelli, de Italiaanse journalist aan wie een standbeeld en zijn park in het centrum van Milaan zijn opgedragen. Gisteren werd zijn herdenkingsbeeld gevonden, besmeurd met rood met een nogal veelzeggende inscriptie op de basis: "racistische verkrachter".
Het is niet de eerste keer dat het beeld van de man wordt vernield, het was op 8 maart 2019 toen enkele activisten van de feministische beweging Non Una Di Meno het voor het eerst bevlekten met rode verf.
De schrijver, wiens talent en journalistieke erfenis absoluut niet in twijfel worden getrokken, werd bevlekt met een onedel gebaar voordat hij werd bevlekt met verf. Op 26-jarige leeftijd is Montanelli in Abessinië met de troepen van het fascistische regime en daar koopt en trouwt hij een Afrikaans meisje van net 12.
Deze aflevering dook opnieuw op in 1972, tijdens het programma "Het uur van de waarheid" van Gianni Bisiach. Indro Montanelli, de presentator van de aflevering, onderwerpt zich aan de vragen van het publiek, waaronder Elvira Banotti, een feministische journaliste die de man in het nauw drijft, hem publiekelijk vraagt hoe hij zijn relatie met vrouwen begreep sinds in Europa het huwelijk tegen een 12-jarig meisje wordt als geweld beschouwd. Montanelli, met een bronzen gezicht, hetzelfde materiaal waarvan zijn standbeeld is gemaakt, claimt het gebaar zonder enige schaamte, met het argument dat de 12-jarige meisjes daar al vrouwen waren.
De praktijk van de madamato en de beschuldigingen van pedofilie
Vanaf dat moment belandt de schrijver in het middelpunt van de controverse en wordt hem de beschuldiging van pedofilie uitgestort. Helaas is Montanelli's geen alleenstaand geval. In die tijd was deze praktijk, bekend als "madamato", heel gewoon. Het was een meer uxorio-tijdelijke relatie tussen Italiaanse burgers - in de meeste gevallen soldaten - en jonge lokale vrouwen, waardoor de eerste kon genieten van huishoudelijke en seksuele gunsten, zonder de verantwoordelijkheden op zich te nemen die een huwelijksrelatie normaal vereist. In veel gevallen baarden deze vakbonden ook mestiezenkinderen die nooit door hun vader werden erkend en bijgevolg werden achtergelaten in weeshuizen, instellingen die werden gebruikt voor de opvang van onwettige baby's. De madamato wordt door het fascistische regime afgeschaft, niet als misbruik, maar omdat het schadelijk wordt geacht voor de integriteit van het ras.
"Dit standbeeld is een" belediging voor de stad en haar democratische en antiracistische waarden "
Dus in deze dagen van hoge spanning, waarin protesten woeden in de steden met het specifieke doel om niet zozeer de monumenten te ontmantelen als wel de racistische en seksistische structuren waarop de samenleving zichzelf blijft steunen, begint de beschuldigde video van dit interview te circuleren op sociale netwerken, wat de algemene verontwaardiging uitlokt of bevestigt.
De Sentinelli-beweging heeft Beppe Sala, burgemeester van Milaan, publiekelijk gevraagd om het standbeeld van de schrijver te verwijderen omdat "het een belediging is voor de stad en haar democratische en antiracistische waarden". Bovendien is er een petitie op het net viraal gegaan waarin wordt opgeroepen tot vervanging van Via Montanelli door Via Destà (de naam van het meisje dat in 1936 door de man werd gekocht), maar niet alleen. De makers en aanhangers van het verzoek willen dat de "Indro Montanelli Public Gardens" worden omgedoopt tot "Public Gardens of Porta Venezia" en dat het beeld wordt overgebracht naar de archieven van de Galleria d'Arte Moderna in Milaan en wordt vervangen door een sculptuur in herinnering aan alle slachtoffers van racisme en genderdiscriminatie.
De publieke opinie is in tweeën gedeeld
Maar niet iedereen is het daarmee eens, de Montanelli Foundation in de eerste plaats. Deze laatste reageert in feite op de beschuldigingen aan het adres van de inmiddels overleden journalist door te herhalen dat, hoewel deze daad tegenwoordig - met goede reden, zou ik eraan toevoegen - verwerpelijk kunnen zijn, "dat soort huwelijk zelfs een overheidscontract was". Een deel van de publieke opinie is er ook van overtuigd dat dit een "buitensporig moralisme" is dat nutteloos is voor de zaak en dat Montanelli het volste recht heeft om gevierd te worden als een "symbool van vrije Italiaanse journalistiek".
Kortom, de vraag is heel complex. Wanneer is het juist om te stoppen met het vieren van de publieke figuur en te beginnen met het veroordelen van de privé-man?
