Gezinnen, kinderen en adolescenten: de vergetenen in het Coronavirus-tijdperk
De vergeten grootheden van het Coronavirus-tijdperk. Kinderen en adolescenten, die sinds het begin van de lockdown thuis zijn opgesloten, zullen de laatsten zijn die geleidelijk de normaliteit herwinnen die maanden geleden verloren was gegaan. Omdat alle activiteiten, die ervoor en erna, op weg zijn naar een geleidelijke heropstart. Allemaal behalve scholen. Kinderdagverblijven, kleuterscholen, middelbare en middelbare scholen, universiteiten. En dan gaan we terug naar september. Misschien. Tussen ups en downs gaat het onderwijs door met DAD, afstandsonderwijs, maar is dit genoeg om deze onschuldige slachtoffers van een pandemie die sociale gevolgen met zich meebrengt te beschermen?
Het combineren van werk en gezin wordt nog ingewikkelder
Het is tijd om weer aan het werk te gaan. Maar wie zorgt er dan voor de kleintjes? Veel ouders kunnen niet slim werken, en waar gaan hun kinderen dan heen? Bij grootouders thuis? Nee, van grootouders beter niet. Het risico bestaat dat ze in al hun kwetsbaarheid worden blootgesteld aan het risico van besmetting. Dus de babysit? Nou, niet iedereen kan het betalen, ondanks de veelbesproken oppasbonus die de direct betrokkenen blijft verwarren. En dan is het niet zo eenvoudig om iemand op twee voeten te vinden met wie je meteen een gevoel kunt vestigen. De mening van het kind is het belangrijkste en het is absoluut niet vanzelfsprekend dat de goedkeuring van het kind onmiddellijk is. Zonder rekening te houden met het wantrouwen in de mensheid dat het virus op subtiele wijze in ons heeft losgemaakt en waardoor we met argwaan naar iedereen om ons heen kijken. Kunnen we een vreemdeling vertrouwen wiens medische dossiers en contacten we de afgelopen dagen hebben gehad? En kun je ons vertrouwen? Hoe de sociale afstand bewaren met kinderen voor wie, tussen spelletjes en uitwisseling van genegenheid, contact een fundamenteel voorrecht is? Laten we dus niet vergeten dat er ook alleenstaande gezinnen zijn die op geen enkel netwerk van solidariteitshulp kunnen rekenen, noch vrienden noch familieleden.
Zie ook
Het weegt allemaal op moeders
En om de leiding te nemen over deze moeilijkheden - zoals vaak gebeurt - zijn de moeders. Die - als we het ooit vergeten - ook vrouwen en arbeiders zijn, niet alleen moeders. Is het u opgevallen dat in de politiek, in de media, tijdens het geklets in de bar, de enigen die in deze toespraak worden genoemd, altijd moeders zijn en bijna nooit vaders? Toch zijn de kinderen van beiden, of heb ik het mis? Als al vóór de quarantaine 31,5% van de werkloze vrouwen niet op zoek was naar werk om voor het gezin te zorgen en 28% van de moeders om dezelfde reden hun baan verliet, wat zal er dan nu gebeuren, na een pandemie die de economische, sociale en gezinsstructuur van ons land?
De nostalgie van kinderen
Bovendien hebben kinderen te maken met een ander groot gemis: gezelligheid. Ze missen schoolbanken, zelfs verveling onder schoolbanken, omdat ze wisten dat ze niet alleen waren. Ze voelen nostalgisch naar dat gevoel van delen met hun vrienden, de momenten van collectief spel, verjaardagsfeestjes, het uitdelen van pizza's en snoepjes. Lach om dingen die alleen kinderen weten. Op dit moment staat alles stand-by, ook hun entertainment. De situatie wordt nog delicaat voor gezinnen met kinderen met een handicap, autisme en andere ziekten die de geest van aanpassing belemmeren en die de beperkende maatregelen zouden kunnen verergeren.
De adequate uitrusting ontbreekt en de sociale kloof groeit
En dus, als ouders bezig zijn met werk en vrienden elkaar kunnen ontmoeten, maar alleen van een afstand, wat een beetje is alsof je ze helemaal niet ontmoet, zullen de kinderen ervoor kiezen om uren op de bank door te brengen, gehypnotiseerd loungen voor het scherm van een tablet of wat dan ook. Wie heeft het geluk een tablet te hebben. Want er is een groot deel van de minderjarigen die niet eens zoveel geluk hebben. 850.000 kinderen tussen 6 en 17 jaar hebben niet de nodige uitrusting om met DAD om te gaan, waardoor ze onvermijdelijk achterop raken in het schoolprogramma en in wat de vaardigheden zouden zijn geweest die dit academiejaar hen had moeten bieden. Anderen, 57%, hebben echter slechts één computer die met de rest van het gezin moet worden gedeeld, en moeten dus de discipline van de drievoudige salto proberen om de verplichtingen van elk te verzoenen. Helaas - het moet gezegd - is dat niet altijd mogelijk. Kortom, dit virus is zowel een gezondheids- als een sociale plaag, die in grote mate bijdraagt aan het vergroten van de sociale kloof tussen Italiaanse gezinnen, die vooral de meest kwetsbare en armste delen van de bevolking treft.
Hoe gaat het met tieners?
En dan zijn er tieners, vaak genegeerd voor hun leeftijdsgroep, zwevend tussen kindertijd en volwassenheid, evenzeer slachtoffers in deze specifieke situatie. "Vrouwen en kwaliteit van leven", een onderzoek uitgevoerd door de vereniging van psychologen, onthult dat een op de drie last heeft van depressieve symptomen door de lockdown. Voor wie dit jaar eindexamen moet doen, is er aan de praktische kant nog weinig duidelijkheid en aan de emotionele kant veel ongemak. Geen afscheid, geen laatste dag huilen, geen spandoek na het examen of afstudeerreis. Allemaal vormende ervaringen die de jongen op geen enkele manier zal kunnen herstellen. Bovendien moeten velen van hen binnenkort grote verantwoordelijkheden op zich nemen en zichzelf transformeren tot last-minute babysitters voor hun broers en zussen om het gebrek aan hulp van minderjarigen goed te maken.
Kunnen we meer doen?
Is dit de toestand waarin een beschaafd land als Italië families wil achterlaten, die altijd de pijlers van de samenleving zijn geweest? Een voorwaarde van totale verlating? We hopen dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de instellingen initiatieven in gang zetten die ook deze categorie, die even belangrijk als genegeerd wordt, gaan beschermen.
