De zinloosheid van body-shaming tegen Giovanna Botteri
De afgelopen uren is er veel gesproken over de body-shaming zaak waarvan Giovanna Botteri het slachtoffer was. De journalist werd in feite het doelwit van haar 'onzorgvuldige' verschijning, niet alleen op verschillende sociale platforms, maar ook tijdens een reportage die werd uitgezonden door Striscia la Notizia. Met de verhalende stem van Michelle Hunziker werd opgemerkt dat de verslaggever eindelijk een shampoo voor zichzelf had gemaakt. Een werkelijk elegante en verfijnde vorm van satire, gekenmerkt door een flinke dosis intellectuele armoede. Botteri's reactie liet niet lang op zich wachten. De journalist maakte van de gelegenheid gebruik om een constructieve reflectie op gang te brengen over de absurditeit van de esthetische normen die aan televisiejournalisten worden opgelegd, vooral in Italië.
Dit is wat de journalist ons te vertellen heeft:
"Ik zou willen dat het hele verhaal, volledig los van mij, een moment van echte discussie zou kunnen zijn, sta me toe, zelfs agressief, over de relatie met het beeld dat journalisten, vooral televisie, hebben of zouden moeten hebben volgens niemand goed WHO. Hier in Beijing luister ik naar de BBC, die wordt beschouwd als een van de beste en meest betrouwbare televisies ter wereld. De journalisten zijn jong en oud, wit, bruin, geel en zwart. Mooi en lelijk, dun of dik. Met rimpels, peuken, neuzen, grote oren. Er is er een die voorspellingen doet zonder een deel van de arm. En niemand ademt, niemand zegt iets, thuis luisteren ze gewoon naar wat ze zeggen. Want het is het enige dat telt, het telt, en wordt van een journalist verwacht", om dan zo af te sluiten "Ik werk als een verdomde vrouw, ik ren, ik heb geen tijd of zin om over de jurk na te denken, ik kocht een voorraad overhemden in verschillende kleuren, ik was ze en trek ze weer aan. Maak je geen zorgen, want ik verander ze elke dag. Ik was mijn haar, ik geef er niet om tijd te verspillen aan mijn styling of make-up, ik ben een normale vrouw. Ik doe aan non-show journalistiek".
Zie ook
Giovanna Botteri: een roekeloze journalist
Misschien zou het gepast zijn om de stappen die de buitengewone carrière van deze journalist, waarop wij Italianen enorm trots mogen zijn, te herzien en te herhalen. Giovanna studeerde cum laude af in wijsbegeerte aan de universiteit van Triëst en behaalde vervolgens een doctoraat in de geschiedenis van de film aan de Sorbonne, de meest prestigieuze universiteit van Parijs en van de wereld. In 1985 begon hij te werken voor Rai in Triëst en documenteert als speciaal correspondent enkele van de belangrijkste gebeurtenissen in de hedendaagse geschiedenis: de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 en de oorlog in Joegoslavië met het bloedbad in Srebrenica. Het is onder meer getuige van de oorlog in Kosovo en, in 2001, van de dramatische gebeurtenissen die de G8 in Genua kenmerkten. Oorlogen schrikken haar niet af en daarom wordt ze tijdens de tweede Golfoorlog naar Irak gestuurd, waar ze op 20 maart 2003 als wereldprimeur het begin van de bombardementen op Bagdad meldt. Na het dirigeren van de 19:00-editie van TG3, was ze tussen 2007 en 2019 correspondent uit de Verenigde Staten, terwijl ze vanaf 1 augustus 2019 naar China verhuisde, waar ze ons momenteel dagelijks voorziet van updates over de situatie met betrekking tot het Coronavirus, precies waar het wordt gepropageerd.
Heeft het echt zin om dit soort satire te doen op een professional van het kaliber van Giovanna Botteri?
Kortom, is het echt gepast om wat vulgaire bodyshaming te doen tegen een lovenswaardige professional, een onvermoeibare werker die geen tijdschema's kent, een journalist die informatie maakt, degene met een hoofdletter I, haar dagelijkse missie? Het antwoord is er maar één: absoluut niet. Giovanna, het kan ons niet schelen hoe je je haar kamt of hoe je je kleedt, het kan ons alleen schelen - inderdaad, het MOET zijn - wat je zegt en jij, Giovanna, je zegt het goed. Heel goed.
