Roze quota in muziek: dit is waarom ze nodig zijn
We lieten je vorige week achter met een bittere reflectie over de genderongelijkheid met betrekking tot STEM-vakken (wetenschap, technologie, techniek en wiskunde) en we verwelkomen je vandaag met nieuw slecht nieuws: muziek is een feministische term, zeker geen feministe. Om te zeggen dat ik het niet ben, maar "Inclusion in the Recording Studio?", Een rapport gemaakt door professor Staty l. Smith, ondersteund door enkele medewerkers en gefinancierd door Spotify.
De studie, gesponsord door het Annenberg Inclusion Initiative van de Universiteit van South Carolina, analyseert het genre en ras van zangers, schrijvers en producers op een steekproef van 800 nummers die van 2012 tot 2019 in de Billboard Hot 100-hitlijsten verschenen, en onthult hoe veel de gendergelijkheid is nog steeds een luchtspiegeling. De mannelijke component blijft in feite goed verankerd in zijn dominante positie. Zelfs het muzikale moet daarom worden toegevoegd aan de lijst van gebieden waarop vrouwen onvermoeibaar moeten werken om hun verdiensten erkend te krijgen en een plek te veroveren die alleen van hen is, verdiend met dubbele inspanning in vergelijking met hun mannelijke collega's.
In Sanremo 7 vrouwen op 24 zangers
Om het fenomeen beter te begrijpen, kunnen we een volledig Italiaanse realiteit beschouwen: slechts 7 vrouwen van de in totaal 24 artiesten zullen optreden op het podium van Sanremo, het Festival van Italiaanse muziek. Zoals Michela Murgia, Italiaanse schrijfster en toneelschrijver uitlegt, "het feit kan maar twee verklaringen hebben: of vrouwen zingen slechter dan mannen ... of iemand is overtuigd". Het is dus geen kwestie van meritocratie: in feite worden vrouwen niet gediscrimineerd omdat ze het minder verdienen dan mannen, vrouwen worden als vrouwen gediscrimineerd op basis van hun geslacht, een last waaraan zij niet schuldig zijn.
Het meest alarmerende cijfer voor vrouwelijke producenten
Het verslag vestigt ook onze aandacht op de nog meer discriminerende situatie waarmee vrouwelijke producenten worden geconfronteerd. Uit een analyse die rekening hield met een periode van 5 jaar, is het duidelijk dat het aantal vrouwen dat als producent werkt gelijk is aan 2,6%, ofwel één vrouw op elke 37 mannen.
She Is The Music: een "organisatie voor gelijke kansen in de muziek"
Het is in deze context dat initiatieven ontstaan om de genderkloof in de muziek te dichten. Zo moet bijvoorbeeld She Is The Music worden genoemd, een non-profitorganisatie die psychologische en materiële ondersteuning wil bieden aan vrouwen die in de platenindustrie werken, volgens een filosofie die gericht is op gelijkheid, inclusiviteit en kansen.
Laten we de hoop niet verliezen
Ondanks alles wil professor Smith benadrukken dat in 2019 22,5% van de beste nummers zangeressen waren. Een positief cijfer als we bedenken dat het percentage in 2018 16,8% bedroeg. Ook waren in 2019 meer dan de helft van de artiesten op de populaire hitlijsten vrouwen van kleur. Dat is geruststellend in vergelijking met een andere discriminatie, die van racisme.
En om af te sluiten met een opbloei, met een vleugje optimisme en hoop dat, waarom niet, ons kan stimuleren en inspireren, willen we twee vrouwen vieren die de Grammy Awards hebben gewonnen. Billie Eilish, op 18-jarige leeftijd de jongste artiest in de geschiedenis die is genomineerd in de vier hoofdcategorieën, Beste Album, Beste Opname, Beste Nummer en Beste Revelation Artist, die ze allemaal won, en Lizzo, die, zwart en te groot, breekt esthetische en raciale prototypes en wint de prijs voor Best Performance en Best Contemporary Urban Album.
Twee artiesten, zangers en vooral vrouwen, die hebben geleerd hun stem te laten horen. Moedig!
