Grafologie: laten we eens kijken wat de studie van handschrift is
De grafologie maakt het mogelijk om een vrij gedetailleerd psychologisch beeld van de persoon te tekenen op basis van de analyse van het handschrift dat rekening houdt met een reeks parameters, van streek tot druk, van grootte tot helling van de karakters. Zelfs lichaamstaal kan onverwachte kanten van karakter en persoonlijkheid onthullen, bekijk de video die we voor je hebben geselecteerd om de geheimen van het lichaam te leren kennen en leer het taalgebaar door gebaar te ontcijferen!
Een oude "menselijke wetenschap": grafologie
Dat van grafologie is een oud verhaal. De Chinezen voor de geboorte van Christus achtten een nauwe relatie tussen het schrift en het karakter van een individu mogelijk. In de 4e eeuw voor Christus Aristoteles geloofde dat het grafische teken in staat was om de uniciteit van een persoon en zijn karakter te identificeren, omdat het schrift van mens tot mens verschilt. De Romeinse historicus Suetonius schreef dat een geschrift als dat van Augustus, dat de woorden niet brak en vervolgens naar het hoofd ging, een aanwijzing was dat hij een man van hart was.
In de Middeleeuwen bestudeerden goochelaars, alchemisten en vele monniken het verband tussen spelling en persoonlijkheid. Ook voor Leibniz is er een duidelijk verband tussen persoonlijkheid en handschrift, aangezien dit laatste de aard van de schrijver tot uitdrukking brengt. Bijna elke geleerde in de grafologie is de leider geworden van een nieuwe methode van handschriftanalyse, maar altijd zonder de validatie die typisch is voor wetenschappelijke onderwerpen. Moretti, oprichter van de Italiaanse school voor grafologie, definieerde het als een experimentele wetenschap, omdat hij geloofde dat hij de canons had vastgesteld door middel van praktisch-wetenschappelijke experimenten. In 1920 onderscheidde Albert L. Smith zich ook op dit gebied met Toegepaste Grafologie. Grafologie heeft dus een oude oorsprong, maar is nooit gereguleerd door een beroepsregister, juist vanwege het ontbreken van wetenschappelijke validatie. Er zijn veel grafologiescholen, maar er zijn er drie: de Franse van Jules Crépieux-Jamin, de Italiaanse van Giampaolo Moretti en Marco Marchesan en de Duitse van Ludwig Klages. De oude Franse school, die teruggaat tot abt Michon, verschilt sterk van de Italiaanse.
Methodologie van de Franse School voor Grafologie
De grafologie van de Franse school onderzoekt de vorm en grootte, waaruit zij meent dat het mogelijk is om de sociale klasse en de mate van cultuur van het onderwerp af te leiden uit de karakters van het handschrift; van de min of meer uitgesproken druk op het blad ook de psychisch-affectieve, levendige, passieve of gekwelde toestand. De dimensie is gekoppeld aan het gevoel van eigenwaarde van het individu en zijn verwachtingen. Veranderingen in grootte zijn indicatief voor intermitterende gevoelens. De vorm kan spontaan persoonlijk zijn of op een bepaalde manier nagebootst worden door stereotiepe modellen. De discontinuïteit in het schrijven kan wijzen op een rationele, intuïtieve, onafhankelijke, niet altijd sociale houding. Als de richting van het handschrift naar boven draait, kan dit enthousiasme en verrukking betekenen; indien down, depressie; als het naar links neigt (draait naar links), neigt het karakter naar egoïsme, als naar rechts (draait naar rechts) tot vrijgevigheid. Korte notenbalken, correcte interpunctie, sterke druk vertragen het schrijven, zelfs als het moeilijk te begrijpen is hoe snel je schrijft. Wat de setting betreft, duidt een duidelijk en ontcijferbaar handschrift op de veiligheid van de schrijver; een moeilijk te lezen tekst kan een teken zijn van rebellie of traagheid. Uit de beweging kan worden afgeleid of er een geest van initiatief is of juist een aanleg om gewoontes vast te houden. Als de handtekening een andere spelling heeft dan die in andere geschriften door de schrijver wordt gebruikt, kan dit duiden op een tegenstrijdige persoonlijkheid.
De Italiaanse school voor grafologie en Giampaolo Moretti
Moretti beschouwde de regels van de Franse school als zeer ver van zijn intuïtie. Zijn psychologische interpretatie van het handschrift, waaraan hij zich zijn hele leven intensief heeft toegewijd om het wetenschappelijke geldigheid te geven, beschouwt schrijven als een uiterlijke uitdrukking van de fundamentele persoonlijkheid van het onderwerp, evenals de gebaren, het lopen, de toon van de stem. Moretti kende een psychologische betekenis toe aan sommige grafische tekens, als een uitdrukking van affectieve, intellectuele, somatische kenmerken, hij kwantificeerde ze en analyseerde ze in hun interacties. De jaren van experimenteren hebben ertoe bijgedragen dat zijn methode een zekere wetenschappelijke waarde heeft gekregen. Naast de psychologische aspecten van de persoonlijkheid herkende hij ook de somatische aspecten in het handschrift, vooral die welke verband houden met gebaren en houdingen waarover hij spreekt in Somatische grafologie. Volgens hem waren het lichaam en zijn houdingen terug te voeren op de psyche van de proefpersoon. Hij geloofde dat de grafologische tekens ook de individuele oriëntaties en aanleg voor het type school en voor de beroepskeuze verduidelijkten. Met elk van de 82 aangegeven grafische tekens kwamen bepaalde psychologische en somatische kenmerken overeen, waarvan de interpretatie niet wordt gegeven door de som van de tekens, maar door de interactie ervan. Moretti somde de afzonderlijke tekens op (analytisch moment) en analyseerde vervolgens hun wederzijdse invloed (synthetisch moment). Volgens deze methode geven de tekens geen informatie over de totale persoonlijkheid van het onderwerp. Er zijn die van de intelligentie, de psychische en die van de wil: het onderscheid is echter relatief, omdat elk type teken ook aanwijzingen geeft over de andere. Er zijn tekens die belangrijker zijn, bijvoorbeeld de substantiële, waarmee de psychologische intellectuele kenmerken overeenkomen, dan zijn er de modificerende, minder fundamenteel, maar nog steeds van invloed op de manier waarop de manifestaties concreet worden; de toevallige, ten slotte, zijn secundaire aspecten die later worden uitgewerkt.
Grafologie heeft geen psychodiagnostische validiteit
Grafologie werd geboren als een sector van fysionomie uit het Griekse ϕυσιογνωμονία, interpretatie van de natuur, vanaf Aristoteles, dat is een "wetenschap" die uit de vorm van het lichaam en vooral uit de gelaatstrekken informatie trok over het karakter en de persoonlijkheid van een individu. En zelfs Lombroso, de grondlegger van de criminele antropologie, schreef een bekend boek over grafologie, dat wil zeggen dat het grafische gebaar niet alleen aanwijzingen zou geven over het karakter van het onderwerp, maar ook over zijn somatische conformatie. het is ook altijd gecombineerd geweest met de kunst van handlijnkunde en astrologie.Grafologie is echter, zoals we eerder hebben gezegd, niet erkend als zijnde een wetenschappelijke validiteit, en is niet erkend als psychodiagnostische validiteit.Desalniettemin is het tegenwoordig nog soms gebruikt om personeel in de wereld te selecteren In feite dient het volgens sommigen om niet alleen het karakter te kennen, maar ook de aanleg van een persoon en zijn potentieel.Graphologie, vergeleken met andere zogenaamde "wetenschappen" die de innerlijke persoonlijkheid, zoals astrologie of numerologie, is niet echt occult, maar het blijft toch een beperkt pseudowetenschappelijk veld op het gebied van hypothesen en "kunnen". echt betrouwbaar om individuen te selecteren op basis van een wetenschappelijk criterium op basis van hun schrijven, zowel in het privéleven als in de wereld van het werk en nog minder om het profiel te traceren van een persoon die van een misdrijf wordt beschuldigd.
Grafologie en psychologie: een complexe relatie
Het grafische gebaar is een expressief gebaar en wordt uitgevoerd via mechanismen die verband houden met het centrale zenuwstelsel. Elke persoon heeft zijn eigen handschrift, anders dan dat van de anderen, heeft zijn eigen persoonlijke trek, ook het resultaat van zijn ontmoeting met het handschrift van anderen. De grafoloog die een psychologische interpretatie geeft aan het schrijven, probeert de stemming van de persoon die schrijft te raden aan de hand van de beweging van zijn handschrift, of de streek gemarkeerd of licht is, al dan niet in een rechte richting, spontaan of kunstmatig, geïmiteerd of gemaakt door de schrijver om een ander beeld van zichzelf te geven. Wij reflecteren onszelf en onze innerlijkheid schriftelijk, volgens deze opvatting. De positie van het schrift op het vel, de vorm en grootte van de karakters, de spaties die zijn achtergelaten tussen de letters van het alfabet die een woord vormen of tussen verschillende woorden, kunnen volgens sommige experts informatie geven over het intellectuele niveau, het geheugen , affectiviteit, gevoeligheid en op de gezelligheid van het onderwerp.
Terwijl grafologie zich bezighoudt met de kenmerken van de persoonlijkheid van het onderwerp, is de grafische beoordeling bedoeld om de authenticiteit van een geschreven tekst of een handtekening vast te stellen, waarbij de tekens worden vergeleken met die van dezelfde auteur. Hiervoor gebruikt hij ook instrumenten zoals de digitale stereoscopische microscoop, geschikt om de druk van het handschrift te bestuderen, de Wood-lamp, die mogelijke uitwissingen en computertechnieken belicht. Schrijven is een uitdrukking van het individu, maar de analyse ervan laat nauwelijks een perfecte en exacte interpretatie van de persoonlijkheid van de persoon of een volledig beeld van zijn innerlijkheid toe. Zelfs een regelmatig schrijven volgens alle canons kan onverwachte karaktereigenschappen verbergen. Grafologie is echter altijd een uitdrukking van zichzelf en wanneer iemand een geagiteerde of opgewonden gemoedstoestand heeft, kan dit zich openbaren in het handschrift, dat vaak ingewikkelder of onzekerder is. En het kan gebeuren dat een goede grafoloog door de rondingen van de karakters, hun grootte en vele andere parameters in staat is om de persoonlijkheid van het onderwerp aan te duiden, een redelijk overeenkomstig profiel tekenend, maar zonder wetenschappelijke zekerheid.
Grafologie gedefinieerd door grote geleerden
De eerste experts in het veld, zoals Michon, hechtten veel belang aan de intuïtie van de grafoloog en beschouwden grafologie als een kunst. Daarna werkten we meer en meer om het een wetenschappelijke geldigheid te geven, tot Moretti voor wie het een experimentele wetenschap was. Sommige geleerden hebben het liever de psychologie van het schrijven of psychografie genoemd. Volgens Moretti vertegenwoordigt het spontane grafische gebaar de materialisatie van de persoonlijkheid van de schrijver in zijn eigen handschrift. Zeker de aangeboren, genetische, natuurlijke neigingen die de grafische uniciteit beïnvloeden zijn erg belangrijk, maar ook de variaties die worden veroorzaakt door de tijdelijke stemming, spanningsmomenten of pathologieën hebben een zeker belang. Bij schrijven is niet alleen het gebruikte ledemaat betrokken, maar de hele persoon die schrijft, neemt eraan deel in een synthese van energieën, waaronder intelligentie, wil, zenuwen, spieren en de psyche. En op dit punt lijkt Spotti's definitie zeer passend, die grafologie beschouwt als de studie van de wetten die de wederzijdse afhankelijkheid tussen grafische verschijnselen en fysiopsychische verschijnselen reguleren.
Een echt grafisch gebaar moet vrij zijn van elke vorm van conditionering, die van leraren, ouders, de vrijwillige van de schrijver om zijn handschrift aan te passen om een ander beeld van zichzelf aan anderen te presenteren, dat van het imiteren van een modehandschrift of gebruikt door iemand je bewondert. Zelfs de manier van lopen verschilt van persoon tot persoon, in termen van ritme, manier van strekken van been en voet en verbonden gebaren van de romp en armen, die het mogelijk maken om iemand alleen te herkennen aan zijn manier van lopen. Dit zijn acties die automatisch worden gemaakt door herhaling, door de oefening; ze zijn vrijwillig, in de zin dat ze worden bepaald door de wil, maar wat betreft de manier om ze te doen, ze worden onbewust als ze in de loop van de tijd worden herhaald. Iets soortgelijks wordt vastgelegd in de handeling van het schrijven, waar er even onbewuste methoden van uitvoering zijn en ook individualisering, die zich volledig manifesteert wanneer de beweging automatisch plaatsvindt.
Grafologie heeft veel wetenschappers geïnteresseerd die het op verschillende manieren hebben gedefinieerd, afhankelijk van de uiteindelijke conclusies die uit hun studies zijn getrokken. Pulver geloofde dat het individu met zijn schrijven een echt zelfportret maakte en Klages dat het handschrift een permanent en objectief teken was van de persoonlijke beweging van de schrijver. Vels beschouwde het toen als een natuurlijk encefalogram, in staat om alle meetbare veranderingen in de persoonlijkheid van een mens vast te leggen, gebaseerd op de vorm, intensiteit, richting, frequentie en andere waarneembare aspecten in het handschrift.
