"De verkrachting" door Franca Rame en pijn omgezet in kunst
Het was 9 maart 1973, de dag waarop Franca Rame door vijf extreemrechtse militanten in een busje werd geladen. Ze verkrachten haar om de beurt en onderwerpen haar aan verschillende martelingen, doven de sigaretten op haar huid en krabben haar met een scheermes. “Ik probeer geen enkele beweging. Ik ben bevroren […] Ik kan niets doen, niet praten of huilen ”. Dus hij zal het na 8 jaar vertellen via de monoloog "De verkrachting", ingevoegd in de show "Alle huizen, bed en kerk". Sommige meisjes kunnen het niet uithouden en vallen tijdens de enscenering flauw van ontzetting. De toneelschrijver leidt de monoloog in eerste instantie in door te verklaren dat ze werd geïnspireerd door een gebeurtenis die een vrouw overkwam waarover ze in een krant had gelezen, en pas later zal ze onthullen dat ze die vrouw is.
Maar waarom zij? Dat waren de jaren van leiding en Franca Rame behoorde volgens haar kwelgeesten tot de verkeerde politieke partij. Zij en Dario Fo, de immense Dario Fo, evenals haar man, werkten samen met Soccorso Rosso in gevangenissen, hadden zich aangesloten bij de bewegingen van 1968, hadden hun tijd besteed aan de anarchist Pinelli en hadden in hun teksten gevoelige kwesties behandeld zoals fascisme en uithoudingsvermogen. Ze wisten wat ze riskeerden, maar ze gingen ondanks alles door, altijd met uiterste moed.
Voorbij de schade, de belediging: een zin die nooit kwam
'Ik loop... ik loop, ik weet niet voor hoe lang. Zonder het te beseffen sta ik voor het hoofdbureau van politie.
Leunend tegen de muur van het tegenoverliggende gebouw kijk ik er lang naar. Ik denk aan wat ik te wachten zou staan als ik nu binnen zou lopen... Ik hoor hun vragen. Ik zie hun gezichten ... hun halve glimlach ... ik denk en denk erover na ... Dan besluit ik ... ik ga naar huis ... ik ga naar huis ... ik zal ze morgen melden."
En wanneer ze hen aanklaagt, zal Franca een tweede vorm van geweld ondergaan, de verraderlijke vragen van agenten, artsen, advocaten. 'Heeft ze ervan genoten? Heeft hij een orgasme bereikt? Zo ja, hoe vaak?” En tot slot de derde vorm van geweld: na 25 jaar alleen de verjaringstermijn en geen veroordeling.
Het is haar overkomen, maar het is gebeurd en helaas gebeurt het nog steeds met honderden, duizenden vrouwen. Ze besluit dan om ze allemaal een stem te geven, zij die de tools heeft om dat te doen. Het metaboliseert wat ermee is gebeurd en doet dat door pijn om te zetten in kunst. Ze had niet anders gekund, die, opgegroeid tussen poppen en marionetten, haar debuut maakte op het podium toen ze nog een baby was.
Praat met zowel vrouwen als mannen, zonder slachtofferschap, maar met extreme waardigheid. “Het hele huis, bed en kerk”, “Vet is mooi!”, “De moeder”, zijn slechts enkele voorbeelden van hoe Franca in haar toneelstukken de spreekbuis van de feministische beweging is geworden. Op het podium vertegenwoordigde hij de toestand van vrouwen en deed dat met ironie en provocatie, waarbij hij de mentale patronen aan de kaak stelde waaruit het nu vrij was en werd bevrijd. Onderdanig, onderschat, fysiek en mentaal mishandeld, stond Franca aan de kant van hen allemaal en vroeg om meer rechten en vrijheden.
Aan de vrouwenkant tot de laatste dag.
"Ik denk ook aan mijn begrafenis en hier glimlach ik. Vrouwen, veel vrouwen, iedereen die ik heb geholpen, die dicht bij me was, vrienden en zelfs vijanden ... in het rood gekleed die zingen Bella Cia”.
En zo was het. Franca Rame stierf op 29 mei 2013 in Milaan en tijdens haar begrafenis was de kerk vol met vrouwen die er van bovenaf uitzien als een enorme rode loper. Het is niet zozeer verdriet dat ze willen uiten, maar een gevoel van dankbaarheid. Ik ben er om Franca te bedanken, degene aan wie elk van hen een stukje van hun vrijheid te danken heeft. En wij, die u bedanken, blijven het herhalen, zelfs na vele jaren, en om deze reden zijn we hier om het te onthouden.
