Galanti vertelt over de tragedie op tv. Dit zijn de ontroerende woorden die hij tegen Verissimo zei!

Het was een ontroerende en ontroerende toespraak van Claudia Galanti a waar: een openhartige bekentenis van een moeder vernietigd door de pijn van het verlies van haar dochter, maar zich bewust van haar kracht en het verlangen om te blijven leven. Het interview, gehouden door Silvia Toffanin die nauwelijks haar tranen kon bedwingen, was delicaat en discreet en ontkende degenen die de moed hadden om, zelfs in een situatie als deze, de keuze van de Paraguayaanse showgirl om op tv te gaan praten over privé feiten. "Ik wil weer gaan leven na de grootste pijn. Ik wil niet denken aan woorden als" dood "of dat" er meer "naast Indila's naam staat. Ik wil me gewoon herinneren hoe ze was toen ze nog leefde . ze stierf, Indila was net begonnen met kruipen. Dit is haar beste herinnering die ik altijd bij me zal dragen ", dit is een belangrijk fragment uit het interview met de drieëndertigjarige showgirl, die verscheen met een vermoeid gezicht, gesluierd door een grote melancholie, onmogelijk om niet in haar blik te vangen, soms dof.

"Inmiddels begrijp ik dat het de prijs is voor het grote geluk dat ik in mijn leven heb gehad", vervolgde de showgirl, die jaren geleden nog een grote rouw onderging, die van haar moeder: een heldere, bewuste en diep wijze zin, die ons een "ongewoon beeld geeft van de Paraguayaanse soubrette, die we altijd zagen glimlachen en vol leven , worstelen met gala-avonden en heerlijke vakanties op droombestemmingen.

En op de onbeholpen kwestie van Toffanin, 'Voelde je je schuldig omdat je er niet was?', antwoordt Claudia dit met haar gebruikelijke zwakke en delicate stem: “Ja, dan stel je jezelf duizend vragen. Maar ze was bij haar vader, het kan iedereen overkomen... ja, het spijt me dat ik op het laatste moment niet bij haar was. Gelukkig had ik een paar nachten geleden in ieder geval het geluk om ervan te dromen ".

Aan het einde moest de soubrette een vraag beantwoorden over de zelfmoordpoging, waarover de afgelopen weken werd gesproken, maar die gelukkig slechts een kortstondige gedachte bleef die werd gedicteerd door pijn: "Ja, ik dacht aan een extreem gebaar", toegelaten Galanti"Ik denk dat het elke moeder wel eens overkomt als ze een dochter verliest, ze zou gewoon graag met haar mee willen doen. Toen begon ik te denken, en nu krijg ik hulp: zonder de hulp van artsen zou ik hier niet zijn".

© Getty Images Claudia Galanti

Zie ook