Kleptomanie: herkennen en behandelen
Trucs, juwelen, voedsel ... Kleptomanie, beschouwd als een echte ziekte, is een neurotisch symptoom, een pathologische behoefte om te stelen, een onstuitbare en ongemotiveerde impuls tot diefstal van objecten, zelfs zonder waarde en niet noodzakelijkerwijs gekoppeld aan een reële behoefte.
Een van de belangrijkste criteria voor het herkennen van kleptomanie is juist de nutteloosheid van gestolen voorwerpen: de dief eigent zich vaak waardeloze dingen toe, die hij niet nodig heeft en die hij vervolgens verzamelt of weggooit. Voor hem is diefstal een behoefte die hij niet bevredigt. verblijf in het object, maar in het verlangen zelf.
De kleptomanie: de symptomen
Symptomen van kleptomanie worden vermeld in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen), gepubliceerd in Amerika.
Specifiek, om kleptomanie te definiëren, moet de aandoening de volgende kenmerken hebben:
- Onstuitbare en terugkerende verlangen om te stelen;
- Sterke spanning vlak voor het plegen van de diefstal;
- Plezier of opluchting als de kleptomaan in actie komt;
- De diefstal is niet ingegeven door woede of wraakzucht en gaat niet gepaard met waanideeën, manische episodes of hallucinaties;
- Items worden niet gestolen voor persoonlijk gebruik of voor hun commerciële waarde.
De kleptomanie: de oorzaken
De oorsprong van kleptomanie is nog steeds slecht begrepen. Veel psychologen beschouwen het als een vervanging voor seksualiteit: het najagen van genot door middel van een "geheime en verboden activiteit zou dienen om een afwezig of onbevredigend seksleven te compenseren.
Een andere denkrichting daarentegen gaat terug op een onbewust schuldgevoel dat depressieve toestanden en angst zou kunnen activeren; volgens deze verklaring van het fenomeen zijn de oorzaken van het gebaar vooral te vinden in het verlangen naar straf, dat daarom een compenserende opbeurende daad zou worden.
De kleptomanie: de geneeswijzen
Om van kleptomanie te herstellen, moet men eerst toegeven eraan te lijden. De meerderheid van de mensen die door deze aandoening worden getroffen, praten er eigenlijk nooit over en raadplegen geen psycholoog om het probleem op te lossen. Wanneer de persoon zich bewust is van een probleem en om hulp vraagt, is meestal gedragspsychotherapie of de meest recente techniek van groepspsychoanalytisch psychodrama voldoende, waarbij zes/acht patiënten worden gevolgd door een specialist.
Het doel is om de stemming van de patiënt te stabiliseren om het stoppen van deze oncontroleerbare impulsen aan te moedigen. Waar de psychologische benadering niet voldoende is, kan ook aanvullende farmacologische hulp worden ingezet en zijn meestal de toegediende middelen fluoxetine (Prozac) en naltrexon (Revia).
