Fat shaming: wat het is en waarom het zo ernstig is voor degenen die er last van hebben
Slachtoffer zijn van fat shaming betekent gekwetst worden door overgewicht. Het is een discriminerende en vetfobische houding die een sterk schaamtegevoel veroorzaakt bij de persoon die het slachtoffer is. Het creëert stigma en onzekerheid, waardoor de mogelijkheid om aan een eetstoornis te lijden wordt aangewakkerd. Je goed voelen in je lichaam is de eerste stap in het bestrijden van bodyshaming. Je kunt inspiratie halen uit de onderstaande video om te begrijpen hoe je dit moet doen.
Fat shaming discrimineert het lichaam van vrouwen en mannen
Met de term fat shaming bedoelen we een hele reeks discriminaties en misdrijven tegen dikke mensen, of als zodanig beschouwd door de samenleving. Het is een woord dat is uitgevonden in de Verenigde Staten, waar de beweging voor lichaamspositiviteit absoluut voorloopt op Italië. Hoewel jongens er ook last van kunnen hebben, is het vooral het lichaam van vrouwen dat beschuldigd moet worden: te dik of te dun, maar altijd het slachtoffer van een extreem schuldige body shaming houding. Het gewicht van de vrouw wordt het onderwerp van spot, spot en zware grappen die degenen die onder deze druk lijden naar een diepe onzekerheid duwen die een leven lang kan duren.
Helaas is het fenomeen de afgelopen jaren letterlijk geëxplodeerd op sociale netwerken en de media en zelfs beroemde mensen van het kaliber van Adele en Britney Spears hebben op hun huid al het geweld ervaren van deze houding van schuld tegenover een lichaam dat door "dik" wordt beschouwd. gemeenschappelijke mening.
Zie ook
Volgens Dr. Simona Calugi, voorzitter van AIDAP (Italiaanse Vereniging van Eet- en Gewichtsstoornissen), uiten mensen die protagonisten worden van vetshaming, of vetfobie, om een Italiaanse term te gebruiken, een sterk negatieve mening tegen degenen die worden beschouwd als " schuldig" aan het hebben van een lichaam dat verder gaat dan de normen van slankheid opgelegd door de westerse wereld.
Er is een wezenlijk verschil met betrekking tot de term "shaming" tussen "Italiaans en" Engels: zoals terecht gespecificeerd door taalkundigen, moet het woord shaming in onze taal niet letterlijk worden opgevat als een "schaamte" (van het eigen vet of van een onvolmaakt lichaam , in dit geval), maar als een echt stigma. De persoon die wordt getroffen door dit stigma dat wordt gedragen door een deel van de samenleving, wordt dus bespot, gemarginaliseerd en beschuldigd totdat, gevaarlijk beproefd op psychologisch niveau, ernstige problemen in de relatie met zijn lichaam en eetstoornissen.
Van schaamte tot psychische stoornissen: dit voelen degenen die bodyshaming ondergaan
Deze uiterst kwetsbare situatie kan ook ernstige gevolgen hebben voor de relatie met voedsel: vaak doen vrouwen die het slachtoffer zijn van bodyshaming er alles aan om zich te houden aan een ideaal van perfectie dat hun gezondheid in gevaar brengt.
Mensen die gekwetst zijn door een dik lichaam ervaren een gevoel van diepe malaise. Ze voelen zich schuldig omdat ze de door de westerse samenleving opgelegde schoonheidsnormen niet respecteren en lijden aan een sterk verminderd zelfrespect.In de ernstigste gevallen gaan individuen die sterk worden gediscrimineerd door de groep, een pathologische relatie aangaan met voedsel, gedomineerd als ze zijn van het onrealistische doel om maat 38 in te voeren. Aan de basis van het stigma tegen vet ligt het wijdverbreide idee dat een persoon met overgewicht zwak is en weinig wilskracht heeft, omdat hij niet in staat is de controle over je lichaam te hebben.
Een lange lijst van negatieve kenmerken wordt geassocieerd met zwaarlijvigheid en zwaar overgewicht en het is niet ongebruikelijk dat degenen die het slachtoffer zijn van een vetfobische houding op de lange termijn ertoe worden gebracht zichzelf te isoleren en uit het sociale leven te verdwijnen . Deze sensaties zijn bekend bij de schrijver Amy Erdman Farrell, auteur van een essay dat eind 2020 in Italië is uitgebracht en getiteld "Fat Shame. The stigma of the fat body". In haar boek analyseert Amy Erdman Farrell de geschiedenis van het stigma van vet door het te relateren aan andere soorten vooroordelen, te beginnen met raciale, met als doel aan te tonen in hoeverre het fysieke uiterlijk (met name van vrouwen) heeft gediend om een bepaald idee van een patriarchale samenleving.
Helaas zijn er zelfs in Amerika, waar de cultuur van lichaamspositiviteit werd geboren, veel mensen (zelfs beroemde) die zichzelf hebben besmeurd met fatshaming. Volgens de New York Times zelfs Joe Biden en Oprah Winfrey. Als reactie op dit vetfobische en discriminerende gedrag reageren de nieuwe generatie beroemdheden echter op de rijmpjes.
Hoe vetshaming te bestrijden?
Zoals Gigi Hadid die op haar Instagram-profiel beweert trots te zijn op haar lichaam, of Rihanna, het embleem van een nieuw vrouwelijk model gericht op zelfbeschikking.
Maar ook in Italië verandert er iets wat betreft de visie op dit probleem. Filippo Sensi vroeg in een tussenkomst in de Tweede Kamer om een structurele wetsinterventie tegen alle vormen van pesten, ook tegen dikke mensen. Dat er iets aan het veranderen is, blijkt niet alleen uit de standpunten die door de politiek of door beroemde mensen worden ingenomen, maar ook uit de "opkomst van een nieuw bewustzijn onder gezondheidswerkers.
Artsen zijn er in feite steeds meer van overtuigd dat "obesitas een echte pathologie is met complexe oorzaken, moeilijk op te lossen met dieet en lichaamsbeweging. Om de behoefte aan een bredere visie te ondersteunen die niet discrimineert tegen personen met overgewicht c" is ze ook professor Geltrude Mingrone , directeur van het UOC Obesitas Pathologie van de Gemelli University Hospital Foundation.De arts heeft een belangrijk engagementsdocument opgesteld om het stigma van vet tegen te gaan, gepubliceerd in het prestigieuze tijdschrift Nature Medicine.
Een ander symbool van de strijd tegen bodyshaming is de in 2018 gelanceerde petitie tegen de tv-serie Insatiable van Netflix. De show vertelt het verhaal van een Amerikaans meisje dat bodyshaming heeft ondergaan vanwege haar dikke lichaam en besluit wraak te nemen op degenen die haar hadden bespot. De echte hoofdpersoon van het verhaal had een serieus probleem met eetstoornissen en dit is een van de redenen waarom de serie in de kiem werd gesmoord; het lijkt er zelfs op dat de serie, onder het voorwendsel om te praten over het thema fat shaming, een onbalans in het eetgedrag veroorzaakte.
Degenen die merken dat ze elke dag gediscrimineerd worden op basis van hun fysieke verschijning, zullen geluk voor altijd associëren met een ziek ideaal van lichamelijke perfectie. De enige manier om niet in deze val te trappen, is te weten dat dik of dun zijn niet bepalend is voor onze waarde als mens.
