Alle beroemdste en grappigste citaten van Gigi Proietti
Gigi Proietti maakt deel uit van die groep kunstenaars die de geschiedenis van Italië hebben gemaakt. Ironisch, oneerbiedig, soms scherp, maar altijd diep menselijk, heeft de Romeinse acteur met zijn beroemde aforismen de geest van een natie kunnen verdichten. Zijn citaten maken ons vandaag aan het lachen als op de eerste dag: hier hebben we zijn beroemdste zinnen verzameld. En als je altijd met een goed humeur wakker wilt worden, probeer dan de trucs die je in deze video vindt!
De meest bekende grappige zinnen van Gigi Proietti
Gigi Proietti was een geweldige Italiaanse acteur. Geboren in Rome, heeft hij met succes gewerkt in theater, film en televisie, waar hij talloze rollen heeft gespeeld, zowel briljant als dramatisch. Begiftigd met een overweldigende sympathie, staat hij vooral bekend om zijn grote vermogen om de toeschouwers aan het lachen te maken, zozeer zelfs dat zijn grappen nog steeds worden geciteerd.
Leven, laten leven, maar vooral... je vindt het niet erg.
Televisie is een apparaat dat de familiekring in een halve cirkel heeft veranderd.
Jij ook, neem geen fluitjes voor kolven, alleen dit is een mannenfluitje zonder schraapsel!
Maar is Rome dan een synthese van wat? Wat een ding ... Rome is de synthese van alles.
"- Manzotin: Ooh in Mandrake, maar" ga je naar de Noordpool?
- Mandrake: In Manzotì ga ik naar de Noordpool, maar je moet het neuken! ”. Genomen uit de film "Fever from horse", waarin Gigi Proietti het personage van Bruno Fioretti speelde, beter bekend als Mandrake.
Caligula is een homo-naam, Caligula, zoals Agrippina. Een "gnorante! Genomen uit de film "Paardenkoorts"
Mandrake: Een celloberoep ". I c" Ik heb een beroep, wat ik nu niet doe om op te scheppen, maar als ik hier geen fregnone in was "nu had ik een geweldige acteur kunnen zijn, je weet alleen met mijn tovenaar glimlach ik had het kunnen doen". Overweeg een Dusti Ofman ..., Steve Mequeen ..., Ar Pacino ...
- Er Pomata: Hoe zit het met "? Paarden.
- Mandrake: Nee, ik ken 'jockeys'. Gebaseerd op de film 'Paardenkoorts'.
Mandrake: Een Poma ", c" je "na gezicht ...!
- Er Pomata: Ja, als ik er twee had, zat ik al op de universiteit ... In de geest!
Een van Gigi Proietti's meest geliefde grappen is die van de witte ridder en de zwarte ridder. Hier is een fragment: "Er zijn een witte ridder en een zwarte ridder. De witte ridder daagt de zwarte ridder uit tot een duel, de zwarte ridder doodt de witte ridder. De witte ridder had drie zonen, de drie zonen van de witte ridder dagen de witte uit ridder tot een duel zwarte ridder De zwarte ridder doodt alle drie de kinderen van de witte ridder [...] Nu vraag je jezelf af: wat is de moraal van dit verhaal? eh c *** o!
Gigi Proietti vertelt over een telefoongesprek met de stemacteur Emilio Cigoli: "Toen hij opnam, hoorde ik John Wayne met zijn warme, diepe en overtuigende stem. Ik stond op het punt hem te antwoorden:" Hoi John. Waar heb je je paard neergezet ? ", Maar ik hield me in. Ik vatte moed en begon te spreken op een toon die nog ernstiger was dan die van Cigoli. 'Goedemorgen meneer Cigoli, ik wilde heel graag met u praten.' Hij voelde zich uitgedaagd en verlaagde toen zijn toon verder: 'Vertel het me alsjeblieft.' Ik ging toen nog een "octaaf en hij deed hetzelfde. Het telefoongesprek eindigde praktisch in een boer."
Gigi Proietti's reflecties op theater, leven en kunst
Hoewel Gigi Proietti door het grote publiek vooral wordt herinnerd vanwege zijn briljante en geestige uitvoeringen, was hij ook een groot dramatisch acteur die in staat was om de wereld van het Italiaanse theater te vernieuwen. Hij liet ons talrijke reflecties na over de kunst van het acteren en de zin van ons bestaan: dit zijn de meest diepgaande.
Ik zou zo je vriend kunnen zijn, maar als je niet weet dat hij lacht, loop ik weg. Wie niet weet lacht, maakt me achterdochtig.
Over het beroep van acteur. Ik geniet ervan en ze betalen me ook. Het is een godsgeschenk.
Meneer Conte, ik maak geen grapje. Ik maak nooit grapjes.. Ik speel. Ja, gokken is een zeer serieuze zaak. Want wie grappen maakt, doet dat voor de lol, maar wie mikt, bedriegt zichzelf, bedenkt een happy end.. Dat komt nooit.
Het waren niet de massamedia die de Battisti-mythe nieuw leven hebben ingeblazen. Maar het is een mythe om de massamedia nieuw leven in te blazen.
Maar we moeten niet vergeten dat theater geen tv is. Op tv moet je elke week andere dingen zeggen omdat het publiek hetzelfde is. In het theater verandert elke avond het publiek en blijft de tekst hetzelfde. Anders had ook Petrolini moeten ophouden Gastone te zijn.
Laten we God danken, acteurs, die het voorrecht hebben om onze kinderspelletjes tot aan de dood te kunnen voortzetten, wat elke avond in het theater wordt herhaald.
Welkom in het theater, waar alles nep is, maar niets nep.
Herinneren is een riskante klus, omdat het sterke prikkels nodig heeft.
Komedie is een complexe zaak, het is niet genoeg om een leuk klein ding op te voeren om applaus te verdienen.
Populair theater is een loze kreet die alleen zin heeft als de ruimte echt populair wordt, als mensen het gevoel hebben dat je in een bepaalde richting werkt en niet, sorry, om je te pijpen.
Het is heel belangrijk om de kinderen te volgen om te weten wat ze denken en vooral als ze echt ergens over nadenken.
De crisis komt er niet uit met haat, woede: dat zijn slechts de gevolgen. De oplossing is daarentegen liefde en ervoor zorgen dat goede mensen weer in de mode komen.
In het totale verlies van de waarden van mensen is het theater een goede bron om uit te putten.
Beschouwingen over Italië, theater en entertainment:
Weet je waarom wij Italianen vaak bureaucratie en haar wandaden hebben getolereerd? [...] Omdat de bureaucratie de moeder was, de zachte en gastvrije buik waarin je op de 27e van elke maand kon verdwijnen en weer tevoorschijn kon komen. Onder degenen die het hadden gehaald, was de vaste overtuiging dat alles wat buiten gebeurde hen niet aanging.
Over zijn leven: "Je leven vertellen is niet voor iedereen iets. Natuurlijk kan iedereen de afleveringen onthouden, proberen te historiseren, nadenken over hoe de tijd verstrijkt en hoe dingen veranderen. Maar de geur van armoede vermengd met die van zondagssap, de de oproepen van moeders aan de stoute kinderen die niet terugkomen voor het avondeten, de onherstelbare vreugde van de markt, het geklets op de trottoirs ... tressettespel, het leven op straat, vrouwen bij de vensterbanken, de toespraken van werklozen ... Dit alles, hoe kun je het in de lezer doen herleven als hij er niet was?"
Over Rome: "Ze kon niet begrijpen dat het een metropool is geworden, ze kan het gewoon niet. Op een dag is het genoeg om naar een grote Europese stad te gaan om het op te merken. Zelfs als ik geen geplaveide straat zou kunnen leven verder herken ik Rome niet meer. Het is lelijk geworden, opgebroken, vreemd aan zichzelf. Het is niet langer een eenheid, maar een optelsom van minstens zeven steden met verschillende zielen. Voorsteden die elkaar niet kennen ."
