Voedsel is onze bondgenoot: een reflectie op quarantaine vetfobie
Een paar dagen geleden kocht ik een boek, waarin de schrijfster vertelt over een periode in China waarin ze onderdak vond in een Italiaans restaurant, om zich wat dichter bij huis te voelen.
"Eten is je bondgenoot. Het zijn anderen die je het tegenovergestelde willen laten denken schrijft hij en geeft me enorm veel stof tot nadenken. Dezelfde klik die je doet als je de plek raakt op iets waar je al lang mee worstelt.
Waarom gaan we door met deze belachelijke en eeuwige strijd tegen voedsel? We tellen calorieën, we vertrouwen op de magische krachten van superfoods, we demoniseren koolhydraten, we bannen gefrituurd voedsel.
Vandaag de dag, in vergelijking met een paar jaar geleden, zijn we ons allemaal bewust van het feit dat er zoveel verschillende vormen van schoonheid zijn dat het letterlijk onmogelijk is om er een te kiezen en aan iedereen op te leggen.
Zelfs de modewereld, die altijd voorop heeft gestaan bij het ondersteunen van ongeschreven regels over vrouwelijke lichamen, realiseert zich eindelijk hoe mooi diversiteit is:
ik ben mooi
Stella Pecollo, die het boek "Io sono bella" schreef, uitgegeven door Sperling & Kupfer, is een internationale performer van films, musicals en tv-series. Ze reciteert, zingt, danst, heeft de halve wereld gereisd, geeft Engelse les en doet waar ze van houdt voor de kost. Ondanks haar prachtige cv heeft Stella, net als zoveel andere vrouwen, jarenlang in oorlog met zichzelf geleefd, vechtend tegen haar lichaam en tegen voedsel, alsof het onkruid was dat moest worden uitgeroeid, vijanden die moesten worden verslagen. En niet omdat ze zichzelf niet leuk vond, maar omdat haar gewicht sinds ze een kind was een probleem leek te zijn voor iedereen om haar heen.
Tot ze op een dag besefte dat als het geen probleem was voor haar of haar gezondheid, waarom dan wel voor anderen?
Haar boek is een echt liefdesverhaal behalve dat er geen vampiers of Mr. Gray zijn.Hier hebben we het over zelfliefde, mooi, krachtig, uniek en ongelooflijk zijn en elke dag een beetje meer van elkaar houden!
Vind het boek "I am beautiful" van Stella Pecollo voor € 15,20 op Amazon
De krankzinnige en ongemotiveerde angst om aan te komen tijdens quarantaine
Voedsel is onze bondgenoot en nooit zoals we dat in deze periode van lockdown hadden moeten begrijpen.
Vanaf het moment van het winkelen dat maandenlang ons enige contact met de echte wereld was.
Om nog maar te zwijgen van het comfortfood. De sociale feeds wemelden van pizza's, cakes, focaccia's en allerlei lekkernijen, om de leegte te vullen die was ontstaan door het gebrek aan gezelligheid en zekerheden, tijdens deze zeer lange lockdown die voor ons eeuwig leek te duren.
Maar tussen het ene recept en het andere zag ik de gebruikelijke verraderlijke en overbodige grappen (en ik heb het niet over memes en parodieën, want die zijn erg grappig als ze met de juiste geest worden geïnterpreteerd) van vrouwen die geobsedeerd zijn door hun vorm.
"Vandaag voor het avondeten alleen vetvrije yoghurt en 's middags een cardio-workout van twee uur, anders word ik een walvis". Stop. Hier hebben we een goede reflectie nodig.
Het is waar dat drie maanden thuisblijven zonder ooit van de bank te komen of te lopen, geen bijzonder gezond vooruitzicht op het leven is. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de afwezigheid van beweging zeer sterke gevolgen heeft voor onze psyche. Het probleem is stroomopwaarts en Stella Pecollo herhaalt het vaak in het boek: waarom wordt overgewicht direct geassocieerd met totale luiheid en een ongezond voedingspatroon?
Even voorstellen: ik ben Marianna, ik ben 28 en mijn maat varieert van 48 tot 50. Ik heb een gezond leven: ik loop veel om op mijn werk te komen, ik ga bijna altijd te voet en wanneer ik kan ik ga zwemmen. Ik kook graag die "grootmoeders gerechten", voor de lunch eet ik salade, voor het avondeten eet ik wat ik wil en soms zelfs ijs. Tijdens de quarantaine ben ik yoga en pilates benaderd en eigenlijk voel ik me mooi.
Andere keren voel ik me minder mooi, maar dan denk ik dat om "dun te zijn", aangezien ik nooit mager ben geweest, ik een leven zou hebben van culinaire ontbering, eeuwige trainingen en zeer dure abonnementen voor schoonheidsspecialisten om te draineren, plat te maken, dun. Ben ik klaar voor dit leven? Nee.
Eerlijk gezegd maakt het me verdrietig als ik eraan denk om voor altijd te stoppen met gebraden kip op die vrijdagavonden wanneer mijn partner en ik te moe worden bij de gedachte aan koken of de verse mozzarella die mijn ouders me laten vinden als ik terugkeer naar Puglia. Bij het glaasje wijn met vriendinnen, bij een ijsje met slagroom met mijn zusje. Meer slapen op zaterdag in plaats van naar de sportschool te gaan.
Let op: er zijn mensen die willen veranderen en hard hun best willen doen en dit is prima. Niemand hoeft in een lichaam te leven dat hij niet leuk vindt. Maar we moeten leren dat wat goed voor ons is, niet goed is voor iedereen en dat er niets giftiger is dan iemands idee van schoonheid op te leggen aan de mensen om ons heen.
We leren onze dochters niet om minder te eten omdat ze "vrouwelijker" is. We leren ze naar hun lichaam te luisteren, te begrijpen wat het nodig heeft. Om constant te zijn in het leven en niet alleen in het dieet. Anderen respecteren en diversiteit omarmen.
Ik ben mooi, Stella Pecollo is mooi, we zijn allemaal mooi, anders, uniek. We zijn een groot, vreedzaam en kleurrijk leger. We komen uit verschillende geschiedenissen, verschillende culturen, verre en verschillende steden, maar weet je wat de gemakkelijkste en snelste manier is om elkaar te leren kennen en dichterbij te voelen? Het eten.
