Ezio Bosso is dood: zijn muziek heeft de wereld betoverd

"Ik weet niet of ik gelukkig ben, maar ik houd de momenten van geluk dichtbij, ik beleef ze tot het einde, tot tranen toe, en accepteer ook de momenten van duisternis, ik ben een normaal persoon (...). Mijn filosofie is om me meer aan de gelukkige momenten te binden, omdat die dan als handvat zullen dienen om jezelf op te trekken, wanneer je in bed ligt en je niet kunt opstaan ​​".

Dit was de levensfilosofie van Ezio Bosso, de Turijnse pianist, componist en dirigent die vandaag in zijn huis in Bologna is overleden. De man - of beter gezegd - de kunstenaar was 48 jaar en al een tijdje ziek. In 2011 onderging Ezio een delicate operatie om een ​​hersentumor te verwijderen, maar in hetzelfde jaar werd bij hem een ​​neurodegeneratieve ziekte vastgesteld waarvoor helaas nog steeds geen genezing bestaat.

Zie ook Een leven gewijd aan muziek

Een leven gewijd aan muziek, zijn grootste passie, geboren op vierjarige leeftijd, toen hij, dankzij een pianist-oudtante en zijn muzikale broer, pianolessen begon te nemen. Maar de weg om zijn droom te vervullen is bergopwaarts. "De zoon van een arbeider kan nooit dirigent worden, want de zoon van een arbeider moet een arbeider zijn", dit is het vooroordeel waarmee Ezio aan het begin van zijn carrière te maken kreeg. Een vooroordeel dat de muzikant dankzij een buitengewoon talent en een mateloze zelfverloochening weet te bestrijden en te ontkennen.

Zijn faam in Italië groeide in 2016, toen Carlo Conti hem uitnodigde op het Ariston-podium tijdens het Sanremo Festival als onze eregast, om deze mijlpaal van klassieke muziek te leren kennen en waarderen. Onder zijn successen, ook de soundtrack van enkele van de grootste meesterwerken van de cinema, twee van allemaal Quo Vadis, schat? En Ik ben niet bang.

Hallo Ezio. Je muziek zal hier zijn als een onsterfelijke getuigenis van ongelooflijk meesterschap en als je naar die noten luistert, zal het een beetje zijn alsof je er nog steeds bent, onder ons.