Rood verpleegstersyndroom: hoe te herstellen van de ongebreidelde behoefte om te helpen?
Wanneer iemand zich alleen compleet voelt door zich volledig aan de zorg van de ander te wijden, is hij niet altijd altruïstisch. Vaker wel dan niet, vooral als het om liefde gaat, kan deze aanleg het voor de hand liggende symptoom zijn van een syndroom dat beter bekend staat als het Rode Kruis-syndroom. Een psychische aandoening die mensen gevangen houdt in disfunctionele relaties waaruit het belangrijk is om er zo snel mogelijk uit te komen. Als de ernst van een dergelijke houding je niet duidelijk is, lees dan dit artikel en ontdek alle implicaties die dit syndroom kan hebben en hoe je kunt genezen.
Bekijk deze video en ontdek wat de voordelen zijn van liefde, de echte!
Wat is het Rode Kruis-syndroom?
Het Rode Kruis-syndroom is, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, geen ziekte, maar eerder een aandoening waarin sommige mensen zich in een relatie bevinden, zowel van liefde als van vriendschap. "Ik zal voor je zorgen, het komt goed, je zult dankbaar zijn en je zult van me houden!" is het principe achter dit disfunctionele mechanisme waarin de band tussen twee mensen uitsluitend gebaseerd is op de hulpdiensten die de een voortdurend aan de ander biedt.
Het zijn vooral vrouwen die lijden aan het Rode Kruis-syndroom, maar men gelooft niet dat mannen er immuun voor zijn. Dit feit is niet onbelangrijk, aangezien het het duidelijke symptoom is van een cultureel erfgoed dat vrouwen nog steeds de rol van "engel van de haard" oplegt. Vrouwen groeien daarom op met één missie in het leven: de mensen om hen heen verzorgen en behagen, waardoor ze zichzelf en hun behoeften verwaarlozen, een instinct dat zijn hoogtepunt bereikt in emotionele relaties.
Zie ook
Waarom wordt het ook wel Wendy's syndroom genoemd?
Het Rode Kruis-verpleegstersyndroom wordt ook wel "Wendy's syndrome" genoemd, genoemd naar de hoofdpersoon van de roman van J.M. Barry, die we allemaal kennen als de beste vriend van Peter Pan. Wendy, net 10 jaar oud, zorgt voor haar broers en zussen, voor de kinderen die verloren zijn gegaan op Neverland en voor Peter Pan zelf, een jongen die vastgenageld blijft aan zijn kindertijd en categorisch weigert op te groeien.
Het gedrag van de twee hoofdrolspelers bleef niet onopgemerkt door de aandachtige blik van Dan Kiley, een psycholoog die vanuit dit verhaal twee syndromen heeft geïdentificeerd: het Peter Pan-syndroom en het Wendy-syndroom, precies. Als we aan de ene kant een onvolwassen persoon vinden die aandacht nodig heeft, aan de andere kant, aan de andere kant, een persoon die die aan hem wil geven, zelfs tevreden is met de gespeelde rol, ondanks de enorme verantwoordelijkheid die hij moet dragen op jonge leeftijd overnemen.
De vriendschap die is ontstaan tussen Peter en Wendy is dus emblematisch om het systeem waarop het functioneren van het paar, bestaande uit "genezer" en "patiënt" persoonlijkheden, beter te begrijpen.
De oorzaken
Er kunnen verschillende redenen zijn waarom een vrouw, en soms een man, de rol van verlosser op zich neemt. Hieronder hebben we geprobeerd de redenen op te sommen die, bij grotere herhaling, aan de basis liggen van deze aanleg:
- De culturele achtergrond waaraan het volledig verwrongen en ongezonde idee van de onmogelijkheid van een liefde zonder opoffering mogelijk te wijten is
- Het gezin: de context waarin we zijn opgegroeid is de meest invloedrijke factor op de persoonlijkheid die we als volwassenen ontwikkelen. Het hebben van te ongeruste of juist afwezige en onverantwoordelijke ouders kan bij het individu de obsessieve behoefte hebben veroorzaakt om voor anderen te zorgen, precies zoals het wel of niet met hem werd gedaan
- Ervaringen beleefd, vooral vanuit een emotioneel oogpunt
- Een gevoel van ontoereikendheid dat resulteert in een innerlijke leegte die schijnbaar alleen te overbruggen is door volledige toewijding aan anderen
- De moeilijkheid om zin in het leven te vinden
Wie is de Rode Kruisverpleegster?
De identikit van een Rode Kruis-verpleegkundige, of mogelijk een Rode Kruis-verpleegkundige, is niet moeilijk te identificeren. Dit is meestal een uiterst beschermend persoon die plezier schept in de hulp die wordt geboden aan anderen in het algemeen en aan de partner in het bijzonder. De persoon die de neiging heeft om de symptomen van dit syndroom te ontwikkelen, is bang voor verlating en eenzaamheid en is vaak onzeker. Zo'n gebrek aan zelfrespect brengt hem ertoe te geloven dat hij geen liefde verdient en om zichzelf ervan te overtuigen dat niemand ooit van hem zou kunnen houden, behalve vanwege zijn zorgen. De Rode Kruisverpleegster, die getroffen is door een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, gelooft dat haar zelfbevestiging uitsluitend wordt gelegitimeerd door de aanwezigheid van iemand, vaker een man, om te helpen en aan wie ze niet alleen alle aandacht maar ook haar hele leven kan besteden. de basis van een persoonlijkheid die zo vroom is, is ook de overtuiging dat liefde een prijs moet betalen, terwijl het integendeel het meest spontane en vrije gevoel is dat er bestaat.
Wie is de partner om te "redden"?
Aan de andere kant vinden we echter de partner om te helen en te ondersteunen. Dit zijn niet per se mannen in een duidelijke staat van nood, in de greep van verslavingen of depressies, maar vaker van narcisten, lijdend aan het Peter Pan-syndroom, met een wanhopige behoefte aan de zorg en voldoening dat de Rode Kruis-verpleegster altijd klaar staat om ze te geven. Over het algemeen worden we geconfronteerd met een diep onopgeloste man, die nog steeds geen duidelijke richting heeft om zijn leven te geven. Meestal zal de zeurende aandacht van de partner hem verder doen wegzinken in zijn onbekwaamheid en hem ertoe brengen er geleidelijk van weg te gaan, totdat hij het uiteindelijk opgeeft.
De donkere kant van het rode verpleegsterssyndroom
Nu we een vrij duidelijk beeld hebben van de persoonlijkheid van een Rode Kruisverpleegster en die van de partner aan wie ze zich gewoonlijk hecht, lijkt het duidelijk dat de liefdesrelatie tussen het bovengenoemde paar individuen op verschillende niveaus diep verkeerd is. Allereerst moet worden bedacht dat het altruïsme van de Rode Kruis-verpleegkundige geenszins belangeloos is. Zijn houding is in feite niet zozeer gericht op het welzijn van de ander, maar meer om een existentiële leegte te vullen en zichzelf een waarde toe te kennen in de wereld. In de praktijk wil de Rode Kruisverpleegster haar partner helpen zich nuttig en onmisbaar te voelen, zodat hij, volledig afhankelijk van zijn bijdrage, alleen voor de rest van zijn leven van haar kan houden. In wezen is hun verhaal gebaseerd op een chantage van liefde, een premisse die op zichzelf een onvermijdelijke mislukking voorspelt. Relaties van dit type kunnen in feite alleen altijd en in ieder geval bestemd zijn voor een dramatische epiloog waarin de Rode Kruis-verpleegster zichzelf zal opzeggen, haar eigen behoeften volledig vergeet, voordat ze zich realiseert dat het niet mogelijk is om te veranderen of te veranderen en de partner zal uiteindelijk nog verder verwijderd zijn van verlossing en verder ontdaan zijn van zijn mate van autonomie.
Hoe te genezen?
Om uit een verwrongen en soms giftige dynamiek te komen zoals die op de huid wordt ervaren door de vrouw - of mogelijk door de man - een Rode Kruis-verpleegster, is het dringend noodzakelijk om een pad van zelfbewustzijn te bewandelen en buiten aan het zelfrespect te werken de dynamiek van het paar. Allereerst moet de Rode Kruisverpleegster de drogredenen achter dit soort relaties herkennen en voor een keer zichzelf centraal stellen in haar leven. Dit heeft niets te maken met egoïsme, maar integendeel met eigenliefde, wat een persoon die aan dit syndroom lijdt duidelijk ontbreekt. Dit alles is vaak niet mogelijk zonder de hulp van een specialist in de geestelijke gezondheidszorg. De Rode Kruisverpleegster wordt sterk aangeraden om samen met een psychotherapeut op pad te gaan die haar zal helpen haar verleden te onderzoeken en in het reine te komen met al haar angsten om ze onder ogen te kunnen zien en ermee te leren leven zonder overweldigd te worden. Alleen door aan jezelf te werken, kun je de juiste mensen naar je toe trekken en een gelukkige en gezonde relatie met hen opbouwen.
