Bodyshaming: waarom het belangrijk is om dit toxische gedrag te bestrijden
In het tijdperk van sociale netwerken, Instagram en Tik Tok in primis, waar de blootstelling van het lichaam een ongekend hoogtepunt bereikte, werd de aandacht voor het esthetische aspect steeds morbider. Een direct gevolg van deze trend is body shaming, een fenomeen dat de samenleving sinds het begin der tijden heeft vervuild, maar dat vandaag de dag nog relevanter en vooral gevaarlijker is geworden. Dit gedrag verdient dan ook een reflectie en een verdieping die we bieden u in dit artikel aan, aan het einde waarvan we hopen dat de redenen waarom het dringend is om het voor eens en voor altijd te stoppen, als een misdaad.
Wat is bodyshaming?
Sinds enkele jaren maakt de Engelse term body shaming deel uit van het gangbare jargon en, om precies te zijn, in 2018 deed het zijn officiële intrede in het Treccani-vocabulaire. Het is precies een neologisme uit de Engelse taal dat wijst op het fenomeen waarbij de fysieke verschijning van een persoon wordt bespot en vernederd omdat het ver afstaat van de esthetische normen die de media en de samenleving opleggen. Over bodyshaming gesproken, we hebben de neiging om te denken dat vooral obesitas het doelwit is. In feite richt deze praktijk zich ook op andere aspecten van het lichaam, zoals dunheid, lengte, laagheid, pluizigheid, haarkleur, kapsel, vorm en grootte van de geslachtsorganen en borsten en problemen van cutane aard zoals puistjes, acne en psoriasis . Deze houding, die zo naar pesten stinkt, heeft altijd bestaan, maar heeft meer weerklank gevonden met de komst van sociale netwerken, platforms waarop men meer wordt blootgesteld aan het (vaak negatieve) oordeel van anderen.
Zie ook
De belangrijkste slachtoffers
Over het algemeen kan iedereen die niet binnen een ideaal van esthetische perfectie valt, onderworpen worden aan bodyshaming, maar er zijn categorieën die erger zijn dan andere, zoals:
- Adolescenten: deze personen bevinden zich in een delicate overgangsfase tussen kindertijd en volwassenheid, die zich ook extern manifesteert. De jongeren worstelen vaak met een veranderend lichaam dat ze moeilijk kunnen accepteren en dit kan hen ongemakkelijk maken in het bijzijn van leeftijdsgenoten, wiens lichaamsbouw al een gedefinieerde vorm heeft aangenomen.
- Vrouwen: Hoewel mannen soms om verschillende redenen kunnen worden aangevallen en gedenigreerd, waaronder het ontbreken van gedefinieerde spieren die hun mannelijkheid helpen benadrukken, zijn het vooral vrouwen die het slachtoffer zijn. Deze, onderworpen aan constante mediadruk en onrealistische modellen van schoonheid, worden fel bekritiseerd als ze niet blijken te voldoen aan de vaak onbetrouwbare esthetische verwachtingen.
- Postpartum vrouwen: een subcategorie die onderhevig is aan ongevraagde opmerkingen over het gewicht en de lichaamsbouw die gewoonlijk het gevolg zijn van zwangerschap.
Wat zijn de gevolgen van deze houding?
Beledigingen, beledigende woorden, kritiek, dit zijn de wapens waarmee body shaming de slachtoffers kwetst, waardoor ze een gevoel van schaamte en ernstige problemen met het zelfbeeld veroorzaken. Omdat het in alle opzichten pesten is, kan deze praktijk ernstige gevolgen hebben voor mensen die belachelijk worden gemaakt, zoals depressie, angst, paniekaanvallen en eetstoornissen, aangewakkerd door de geërgerde zoektocht naar een perfectie die niet echt bestaat. Soms kunnen sommige episodes helaas leiden tot dramatische gevolgen, zoals zelfmoord, vooral wanneer een bijzonder kwetsbaar en kwetsbaar individu het doelwit is. Het zijn deze situaties waar we over moeten nadenken om meer empathie te voelen en eindelijk te begrijpen dat dit soort schadelijke en dodelijke houdingen zo snel mogelijk moeten worden uitgeroeid en nooit meer worden begaan.
Filippo Sensi en het wetsvoorstel tegen fat-shaming
Fatshaming is een belangrijk onderdeel van bodyshaming en ook de meest voorkomende. Het is discriminerend gedrag jegens mensen met overgewicht en obesitas, bepaald door een anti-vetvooroordeel. Het is op het sociale stigma van obesitas dat in 2020 een wetsvoorstel tegen pesten in het parlement werd ingediend door de plaatsvervangend Pd Filippo Sensi. Bij die gelegenheid werd voor het eerst de toespraak in Montecitorio gehouden. Het was Sensi's bedoeling om bodyshaming tot een misdaad te maken, vooral nu, met de verspreiding van sociale netwerken, dit toch al afwijkende fenomeen zeker is verergerd.
Skinny-shaming: een nog weinig bekend probleem
Als aan de ene kant een grotere gevoeligheid en daaruit voortvloeiende aberratie ten aanzien van fat-shaming wordt waargenomen, kan hetzelfde niet worden gezegd van het omgekeerde, dun of skinny-shaming, een zeer minachtend gedrag jegens dunne mensen. In feite kan dunheid een constitutiefactor zijn vanwege een snel metabolisme en niet noodzakelijk een pathologische aandoening. Zelfs als dat zo zou zijn, is het absoluut niet therapeutisch om iemand er voortdurend op te wijzen dat ze meer moeten eten of, erger nog, dat ze er "ziek uitzien". Van buitenaf is het in feite niet mogelijk om de zeer persoonlijke relatie te raden die iedereen met zijn eigen lichaam aangaat, en gezien dit zou het raadzaam zijn om af te zien van elk oordeel om verdere woede te voorkomen.
Het was zangeres Elodie die in 2020 probeerde het onderwerp onder de aandacht te brengen nadat ze zelf voor de zoveelste keer slachtoffer was geworden. Na haar deelname aan Sanremo zei het meisje dat ze ongepaste overwegingen had gekregen over haar fysieke verschijning van haar collega Marco Masini. Laatstgenoemde, die haar achter de schermen ontmoet, heeft herhaaldelijk zijn debuut gemaakt met zinnen als "Maar eet je?", "Eet eh!". Toen hield de zangeres, die het zat was zichzelf constant te moeten verdedigen tegen mensen die het als vanzelfsprekend beschouwen dat ze niet eet, een toespraak die dit soort beschuldigingen eindelijk deed verdwijnen: "Als je een vrouw ziet die 3,4 kg heeft ingenomen en je als je haar meer rond ziet, ga je daar zeker niet heen en zeg je: 'Oh hoe dan ook, magna de meno. "Je durft niet, toch? Omdat het haar zaak is. Als een vrouw twee kg verliest, zie je me een beetje dun en je zegt 'eh maar je moet eten'. Alsof ik een voedselprobleem had”.
Beroemdheden zijn ook het slachtoffer van bodyshaming
Body shaming spaart niemand, zelfs de vrouwen van de show niet. Hun lichaam, dat voortdurend in de schijnwerpers staat, wordt verder onderworpen aan oordeel en kritiek van haters en tegenstanders. Een van de meest aangevallen sterren is zeker de zangeres Adele die de afgelopen jaren enkele kilo's is afgevallen, waardoor ze van de beledigingen van degenen die haar te "dik" vonden, overging op, paradoxaal genoeg, degenen die haar "buitensporig dun" vonden. .
Zoals aan het begin van het artikel werd benadrukt, zijn postpartumvrouwen ook niet immuun voor deze kritiek, en ze omvatten ook actrice Blake Lively en de Italiaanse influencer Beatrice Valli. Beiden leden in feite bittere overtredingen op sociale media omdat ze het "ijver" hadden om niet snel weer in vorm te komen een paar maanden na de bevalling.
Maar body-shaming heeft verschillende facetten, waaronder leeftijdsdiscriminatie. Heather Parisi, bijvoorbeeld, merkte dat ze moest reageren op de opmerkingen van nostalgische tegenstanders, niet in staat om de natuurlijke verschijning van de tekenen van veroudering op het gezicht van de vrouw te accepteren die liever op natuurlijke wijze ouder wordt dan te pronken met een kunstmatige en stereotiepe schoonheid.
Zelfs de onvermoede Chiara Ferragni was keer op keer het slachtoffer van plagende en onuitwisbare opmerkingen. Er zijn mensen die zich op haar richten vanwege haar 'te kleine' borsten, anderen vanwege 'te grote' voeten, of die, waaronder journalisten, zowel haar als haar vrienden vernederen vanwege hun fysieke verschijning. Ferragni reageert met gratie en humor op deze mensen en benadrukt de absurditeit van deze giftige houding: "Ik vind het walgelijk om zo'n bericht te sturen, vooral wanneer zoveel vrouwen en meisjes problemen hebben met hun lichaam en hun zelfrespect [ ... ] Voor de vrouwen van vandaag is het erg moeilijk om je mooi te voelen, om veel verschillende redenen. Als model voor velen van hen heb ik altijd geprobeerd berichten te delen die vertrouwen en zelfrespect kunnen wekken. […] Diversiteit is schoonheid. Imperfectie is schoonheid. Geluk is schoonheid. Zelfvertrouwen is schoonheid. Laat andere mensen je niet verpesten, of je vertellen wie je bent. Nooit."
Kortom, het is dus duidelijk hoe diep deze praktijk verkeerd is en vooral waarom deze moet worden bestreden. De waarde van ieder van ons is in feite ongebonden en gaat verder dan ons uiterlijk en alleen degenen die niet van oppervlakkigheid zondigen, kunnen het waarnemen.
