Waarom zoeken we overal naar de vijand?
In deze enorme, rommelige tragedie die Covid is, zijn er een hele reeks micro-evenementen en mogelijkheden die mensen zoals ik, die graag alles bekijken, zeker zullen hebben gewaardeerd.
People Watching is dat moment waarop, door een persoon of een groep te observeren, door middel van houdingen, uitdrukkingen en bewegingen, men zich het leven van anderen voorstelt,
Ik doe dit vaak als ik alleen aan de bar zit of in de trein zit op weg naar kantoor.
Mijn favoriete plekjes van de afgelopen maanden zijn: in de wachtrij van de supermarkt (vertel me welk masker je draagt en ik zal je vertellen wie je bent), op het terras kijkend naar de buren en uiteraard de sociale netwerken.
Kruis en vreugde van de mensheid 3.0: sociale netwerken zijn een onuitputtelijke bron van de verschillende facetten van de ziel. Er zijn de artiesten, de klusjesmannen, de meme-verslaafden en dan zij: de haters.
In een tijd waarin we allemaal gefocust zijn op het herscheppen van een vredige omgeving en ons lef houden, is het vaak genoeg om Facebook te openen om hele weken meditatie in de lucht te gooien.
Lees ook: Gids voor sociale netwerken in quarantaine
Zie ook
In de afgelopen week zijn er verschillende evenementen geweest die ieders geest hebben verwarmd.
Allereerst de terugkeer naar Italië van Silvia Romano, de vrijwilliger die 18 maanden geleden in Kenia werd ontvoerd.
"Hoeveel heeft het ons gekost", "exhibitionist", "verwend", "verrader van het vaderland" zijn slechts enkele van de meest voorkomende opmerkingen over het verhaal. Wat ons echt teleurstelt, is dat de meeste van deze opmerkingen van vrouwen komen.
Het maakt niet uit welke leeftijd: dezelfde vrouwen die bogen op moederinstinct, gevoeligheid, empathie en zesde zintuig, waren allemaal gefocust op het (slecht) beoordelen van een meisje van wie er nog steeds geen zeker nieuws is en die eerst naar huis terugkeerde na een ontvoering.
Een paar dagen gaan voorbij en de ministerraad komt bijeen om het Doorstartdecreet te bespreken. De minister van Landbouw- en Bosbouwbeleid, Teresa Bellanova, die vroeger door illegaal werk werd uitgebuit en altijd geïnteresseerd is geweest in het bestrijden van onregelmatigheden, sprak over haar inzet om illegale arbeid en uitbuiting op het gebied van duizenden Italianen en emigranten uit te bannen. De minister is zo betrokken bij deze strijd dat ze ontroerd was tijdens de toespraak.
We weten niet waarom, maar zo'n positief bericht op sociale media werd meteen "Italianen eerst" en "voor Italianen huilt niemand" waardoor de strijd tegen illegaal werk opnieuw een verachtelijke raciale kwestie werd. Nogmaals, om haar aan te vallen, veel, te veel vrouwen.
Aan de andere kant zijn er mensen die hun geduld verliezen bij deze aanvallen en plotseling de categorie van haters van haters en alles wordt een spiraal van agressie. Een hond die zijn eigen staart achterna zit.
Wanneer zullen we de volgende keer stoppen met zoeken naar een vijand? Heeft de pandemie ons niet geleerd dat er geen voordelen zijn, dat we allemaal hetzelfde zijn voor het leven en dat het beroemde "wiel" voor iedereen draait?
Maar het is met vrouwen dat ik wil aandringen. We hebben het allemaal over gelijkheid, respect, de strijd tegen het patriarchaat.
Maar de waarheid is dat we de echte vijanden van onszelf zijn. We moeten netwerken, elkaar steunen, leren luisteren voordat we oordelen. Het is oké om het ergens over oneens te zijn, maar deze strijd tegen "wie schreeuwt het hardst" moet stoppen.
Alles komt goed, ja. Maar alleen als we elkaar respecteren.
