Coronavirus heeft de toestand van moeders verder verergerd
Italië is geen land voor moeders. Nee, dit is niet de titel van een auteursfilm die binnenkort in de bioscoop gaat draaien. Dit blijkt uit een rapport van Save the Children waarvan de titel op zich al welsprekend genoeg is: "De equilibristen: moederschap in Italië 2020". Voortdurend verdeeld tussen werk, gezin en thuis, konden Italiaanse vrouwen alleen de titel van equilibrist verdienen. Is dit een compliment om ons multitasken te prijzen of een definitie die het ongemak benadrukt dat gepaard gaat met werkende moeders in Italië?
Een situatie die al gecompliceerd was vóór de gezondheidsnoodsituatie
De Coronavirus-noodsituatie was de druppel die de rug van de kameel brak. Een vaas echter al vol op het punt van overlopen. Of het nu op televisie, in het parlement of aan de bar wordt besproken, het lijkt erop dat de verantwoordelijkheid voor alles, van het beheer van de kinderen tot het zorgen voor het huis, het exclusieve voorrecht van vrouwen is. Het volstaat te zeggen dat, zelfs voordat COVID-19 ons land trof, 31,5% van de werkloze vrouwen niet eens op zoek was naar werk om prioriteit te geven aan het gezin, terwijl, opnieuw om dezelfde reden, 28% van de werkende vrouwen arriveerde. punt om zijn eigen bedrijf te verlaten. Percentages die voorbestemd zijn om dramatisch te stijgen bij gebrek aan adequate maatregelen om de verschrikkelijke gevolgen die dit historische moment met zich mee dreigt te brengen, in te dammen.
Zie ook
De huishoudelijke last rust allemaal op hun schouders
Met de definitieve sluiting van scholen van alle niveaus, is de toch al zware last op de schouders van vrouwen nog verergerd. Uit de interviews die tijdens het rapport zijn gehouden, geven 3 op de 4 moeders aan dat voor hen de huishoudelijke werkdruk zelfs is toegenomen, omdat ze niet langer kunnen rekenen op externe hulp voor de zorg voor kinderen, ouderen en niet-zelfredzame mensen. En denk niet dat DAD (afstandsonderwijs) hen een paar uur heeft ontdaan van de rol van moeder, waardoor ze zich zonder afleiding aan het werk kunnen wijden. In tegendeel. Het systeem voor afstandsonderwijs is niet zo intuïtief als wordt aangenomen en vereist vaak de constante bewaking van een ouder die klaar staat om in te grijpen om hun kinderen te helpen omgaan met methoden en protocollen waar ze niet klaar voor waren en ook niet aan gewend waren. Een ouder die, vaker wel dan niet, een vrouw is en een moeder wordt genoemd. In dit verband bleek uit het onderzoek naar vrouwen en tijdszorg van Covid, uitgevoerd door Ipsos in opdracht van de non-profitorganisatie WeWorld, dat 60% van de Italiaanse vrouwen alle gezinslasten alleen moest dragen en 63% van hen is ervan overtuigd dat , totdat de scholen heropenen, blijft de situatie ongewijzigd.
Familie of carrière? Een schijnbaar onvermijdelijke keuze
En zo gebeurt het nog steeds dat vrouwen voor een dramatische en ogenschijnlijk onvermijdelijke keuze staan, een keuze die zelden mannen, of liever vaders, aangaat. Familie of carrière? Want, laten we onszelf niet voor de gek houden, het is niet zo vanzelfsprekend dat het in Italië mogelijk is om aan beide te voldoen. "Sorry mevrouw, maar u gaat toch niet zwanger worden?" en duizend andere ongeoorloofde en discriminerende vragen die veel vrouwen tijdens sollicitatiegesprekken hebben gekregen, dus ze hoeven zich maar twee mogelijke toekomstscenario's voor te stellen: de wanhopige en ontevreden huisvrouw, beroofd van enige economische autonomie, of de carrièrevrouw koud en berekenend met alleen geld in gedachten. Een middenweg lijkt te worden onderbroken als gevolg van werk in uitvoering en, wachtend op iets om te bewegen, blijft Italië een van de landen met de laagste arbeidsparticipatie van vrouwen en de hoogste armoede onder gezinnen met minderjarige kinderen, een direct gevolg van de concentratie van in ons land geregistreerde eenverdieners.
In dit verband dringt Antonella Winter, hoofd kinderbeleid van Save the Children, er bij de instellingen op aan om "een buitengewoon plan voor de kindertijd en adolescentie" uit te werken, anders zullen gezinnen zich in de steek gelaten voelen en zullen de verantwoordelijkheden weer alleen en alleen op vrouwen komen te liggen. Bij gebrek aan voorzieningen voor jonge kinderen, kunnen veel van degenen die werkzaam zijn in sectoren waar fysieke aanwezigheid vereist is, besluiten niet meer aan het werk te gaan, terwijl werknemers die slim kunnen blijven werken het risico lopen verder te worden belast door een overbelasting van professionele en huishoudelijke taken, die zonder genade. Taken delen met je partner of echtgenoot: niet ontvangen. Vrije tijd voor persoonlijk welzijn, onnodig te zeggen.
Kortom, de weg naar gendergelijkheid met een gelijke arbeidsverdeling is nog steeds bergop. Voor vrouwen wel.
